Wij houden van lokaal. En omdat we van een van de mooiste plekken op aarde komen, kunnen we niet enthousiaster zijn om te delen wat we elke maand, dag en jaar zien en beleven. Kieran Brownie weet dit maar al te goed omdat hij uit het verborgen juweeltje Squamish BC komt. Kieran deelt een aantal ideeën, inzichten en beelden van achter en voor de lens. Zonder verder oponthoud is hier de volgende aflevering van onze "Interview met een fotograaf serie" met Kieran Brownie.
Katoen Drager: Waar woon je?
Kieran Brownie: Squamish is (min of meer) waar ik ben gevestigd; ik ben vaak onderweg, maar de Coast Range zal altijd mijn thuis blijven.
CC: Hoe lang fotografeer je al onprofessioneel en professioneel?
KBrownie: Ik fotografeer al bijna 2 jaar professioneel. Ik denk dat ik mijn eerste foto's nam tijdens een roadtrip met mijn opa die in Calgary woonde. Ik zal 10 of 12 jaar zijn geweest; hij at keeshond als een bezetene en ik staarde uit het raam om foto's te maken terwijl we door de nationale parken van Alberta reden op zoek naar dinosaurussen; het was gewoon een eenvoudige point-and-shoot, misschien een fujifilm of zoiets. Ik herinner me de stortvloed aan herinneringen die vrijkwamen zodra ik de ontwikkelde film in handen had, kleine details en stukjes die je gemakkelijk vergeet; ik hield van dat gevoel dus ik bleef af en toe foto's maken (hoewel met weinig intentie).
CC: Hoe zou je jouw stijl als fotograaf omschrijven?
KBrownie: Ik wil mezelf niet in een hokje stoppen door een stijl te claimen, hoewel ik wel wil zeggen dat mijn beelden worden gedefinieerd door mijn interesse in eenvoud; ik heb nooit het geduld gevonden om te treuzelen in de troep en geef er de voorkeur aan om in plaats daarvan enorme hoeveelheden wrijving toe te voegen om af te koken wat ik kan en een idee af te breken tot de basiselementen en de eenvoudigste manier te vinden om het te presenteren. De uitdaging om dit on the fly in allerlei omgevingen te doen is waar ik veel plezier aan beleef, door een zekere rust te bewaren in chaotische situaties.
CC: Heb je ooit fotografie gestudeerd?
K Brownie: Ik heb op de middelbare school een fotocursus in zwart-wit gevolgd, waarvoor ik gezakt ben...
CC: Wat is je favoriete plek of ding om te fotograferen?
KBrownie: Mijn favoriete plek om te fotograferen is waar ik ben.
CC: Welke camera('s) / lenzen gebruik je?
KBrownie: Ik gebruik twee bodies: een Canon 7DII en een Sony A7rII (met Metabones). Voor glas vertrouw ik meestal op een Canon EF 70-200mm f4 en 40m 2.8, en een (Rokinon)12mm 2.8 voor als het heel dichtbij komt.
CC: Wat is het gekste dat je ooit hebt gedaan om "The Shot" te krijgen?
KBrownie: Ik weet niet zeker wat het gekste is dat ik ooit heb gedaan voor een shot; ik heb het gevoel dat gek misschien een relatief begrip is, het is een dunne lijn tussen stoutmoedig en dom. Een situatie die op die grens lag, was toen ik twee jaar geleden begon na te denken over wat fotografie voor mij betekende. Ik werkte aan een redactioneel stuk voor Coast Mountain Life over een lopend project om puin te ruimen van een rotsverschuiving die de zalmtrek naar de Seymour Salmon Hatchery had geblokkeerd. Ik wilde wanhopig graag een onderwaterfoto van een vis in de rivier met de ploegen op de achtergrond. Het enige probleem was dat ik geen onderwaterbehuizing, wetsuit, snorkel en masker had. Gelukkig kende ik de crew, waardoor ik een beetje speelruimte had, want het enige wat ik kon vinden was het onderwaterhuis. Na bijna anderhalf uur in mijn boardshort in de afgrond te hebben gezeten, wachtend tot er een zalm voor mijn camera zwom, moesten de jongens pauzeren voor de lunch, wat beter was dan dat ik toegaf dat ik het te koud had en begon te twijfelen. Het begon te regenen. Ik besloot weg te gaan, misschien was het een stom idee. Op het pad uit het bos bleef ik maar denken aan het schot, misschien had ik de werkers niet eens nodig? Ik besloot het nog één keer te proberen, maar zo ver langs de rivier waren de oevers steile wanden. Ik vond een route door het mos en klauterde naar een poel die helemaal gevuld was met zalm. Ik schoot er lustig op los, het koude water vergetend, langzaam bewegend met bevroren ledematen om de vissen niet te laten schrikken. Zonder bril loenste ik onder water of hield ik mijn gezicht dicht bij het water om het lcd-scherm te kunnen zien. Ik vond het leuk wat ik zag. Na een tijdje realiseerde ik me hoe koud ik het had gehad en strompelde terug naar mijn kleren. Ik klom stijf uit de rivier en schuifelde terug naar de auto, terwijl ik naar huis reed rilde ik oncontroleerbaar; het maakte niet uit, ik had de foto gekregen die ik wilde - of toch niet? Toen ik thuiskwam, waren de foto's onscherp, onderbelicht en totaal waardeloos. Ik voelde me daarna behoorlijk verslagen en gaf eigenlijk niets meer om het artikel nu de kans om de foto te maken voorbij was. Het deed me beseffen dat ik eerlijk tegen mezelf moest zijn over waar mijn inspiratie lag en dat hoe down je jezelf ook voelt, je altijd je redacteur tevreden moet houden.
CC: Wie heeft jou als fotograaf geïnspireerd?
KBrownie: Ik word voortdurend door allerlei dingen geïnspireerd. Klassieke kunst heeft me veel geleerd over belichtingstechnieken zoals clair-obscur en tenebrisme. De grootvaders van de fotografie hebben veel te bieden, maar de lijst is te lang. Fotografen van nu die me enthousiast maken om meer te fotograferen zijn Krystle Wright, Dave Black, Keith Ladzinski, Jordan Manley en Joe McNally om er een paar te noemen.
CC: Welk advies zou je een aspirant-fotograaf geven?
KBrownie: Maak foto's, heb plezier, maak je niet druk om de kleine dingen. Ik heb het geluk dat ik fotografen ken die meer van fotografie weten dan ik van het leven, en ik koester het feit dat ze nog steeds mijn telefoontjes beantwoorden. Veel liefs!
CC: Hoe heeft fotografie jouw dagelijkse leven gevormd?
KBrownie: Ik breng veel te veel tijd door op de computer.
CC: Waar heeft fotografie je gebracht en je ervaringen laten opdoen?
K Brownie: Met professionele fotografie kan ik meer tijd besteden aan het maken van foto's, en dat is toch het doel?
CC: Wil je nog iets anders toevoegen?
K Brownie: In het huidige nummer van Rock & Ice staat een artikel over een verkennende klimexpeditie diep in het Colombiaanse Amazonegebied. Verder heb ik me geconcentreerd op een aantal persoonlijke projecten die ik de komende maanden graag wil delen.
